Hoe vernieuw je een verhaal dat al honderden keren verteld is? Sinds de negentiende-eeuwse Dracula-roman van Bram Stoker is er veel gebeurd met de solitaire bloedzuiger. De trend die de laatste decennia werd ingezet, met vampier als zwijmelobject voor tienermeisjes, wordt met Dracula van Netflix en BBC een kopje kleiner gemaakt. De eeuwenoude bloeddorstige graaf is weer van de man! Dat is leuk, maar ook best confronterend…
Waar het hart van horrorliefhebbers vroeger misschien nog sneller ging kloppen van Dracula, stond het vampiergenre de laatste jaren vooral voor tienermeuk. Twilight en True Blood zijn twee van de meest populaire media-installaties met hoektandjes van de afgelopen jaren. In deze films zogen ze wel bloed, maar waren vampieren vooral knap en lief. Da’s enig voor liefhebbers van bakvisjes. Maar net als bij een biefstuk heeft de man ‘m het liefst iets roder en rauwer.
(Tekst loopt door onder trailer)
Vrijgezellige vampier
In Netflix’ uitvoering van Dracula gaat de wereldberoemde bloedzuiger terug naar de basis. Ondanks zijn leeftijd is de eeuwenoude kasteelheer voor de vrijgezelle man één en al herkenbaarheid. Hij woont in een slecht verlichte, nauwelijks opgeruimde bachelorwoning waar hij zelf de weg nauwelijks kent.
De beste man drinkt veel en weinig gevarieerd. Is obsessief bezig met eeuwig jong blijven. Verkiest honden boven katten. En heeft bovenal geen tijd voor relaties met gewone stervelingen. Laat hij toch iemand binnen? Dan is het puur om z’n (bloed)lust te stillen.
Zoektocht naar vertier en genot
De rol van de graaf wordt ingevuld door Claes Bang, een charismatische Deen die heel goed naar z’n klassieke voorgangers gekeken heeft. Zijn Dracula is intelligent, humoristisch, een tikkeltje over de top maar uiteindelijk angstaanjagend menselijk. In de eerste van de drie afleveringen is het nog lang leve de lol, maar later leren we dat ‘Dracula zijn’ in de praktijk lang niet altijd een pretje is. Zeker niet in een grote wereldstad vol afleiding. Zo’n eeuwig vrijgezellenbestaan lijkt leuk, maar wordt uiteindelijk met wijze, vrouwelijke woorden gereduceerd tot een onrealistische en weinig verzadigende fantasie.
In zijn zoektocht naar vertier en genot komt Dracula genoeg interessante slachtoffers, maar uiteindelijk vooral zichzelf tegen. Wat dat betreft blijft ook deze afschildering van de welbespraakte vampier trouw aan z’n bronmateriaal: een tijdloos eerbetoon aan, maar ook veroordeling van de zelfzuchtige man. Pijnlijk confronterend? Het is maar fictie joh!
Wat rood hoort te zijn
Of je het nou in een nieuw jasje steekt of niet, Dracula blijft Dracula. Hoe onderscheidt deze versie zich dan van de rest? Met smerigheid! Claes Bang gaat weliswaar net als de gemiddelde bakvisvampier uit de kleren, maar doet het op een vieze manier. Zijn vampiergraaf is een gentleman, maar maakt er graag een smeerboel van. Zeker als hij honger heeft. Dan wordt hij niet bloedgeil, maar gewoon geil voor bloed. Als kijker moet je dat ook een beetje zijn. Je gaat het rode levensvocht namelijk vaak en vooral veel zien.
Dat de serie op visueel vlak soms onnodig vunzig uit de hoek komt maakt het ondanks het bekende bronmateriaal toch nog een beetje onvoorspelbaar. Afgehakte hoofden en ledematen, een onorthodoxe hondenbevalling, diepgravende insecten, griezelbaby’s… trek je al wit weg? Welnee, deze horrorgimmicks geven de serie juist de nodige kleur. Bij voorkeur bloedrood.